Już tłumaczę skąd pomysł na ten model. Kiedy składałem MiG’a 29’ego to syn zapytał czy takim samolotem to jest trudno i bezpiecznie latać? Odpowiedziałem, że dzisiejsze samoloty mają mnóstwo systemów wspomagających pilota w czasie lotu i walki więc są dosyć bezpieczne i na dobrą sprawę mogłyby być sterowane zdalnie lub poprzez te wewnętrzne systemy po zadaniu odpowiednich komend. Na to padło pytanie no to jakimi samolotami jest niebezpiecznie latać? I tu zaczęliśmy oglądać samoloty z IWŚ. I jak zobaczyłem w locie Fokkera E3 (jedno ze zdjęć w galerii) to wiedziałem, że trzeba go złożyć. Sam EIII to kolejna wersja rozwojowa Fokkera EI, która sam w sobie był silnie inspirowany francuskim Morane-Saulnier H (zdjęcie w galerii). Pojawia się w 1915 i jest najliczniej produkowanym samolotem serii E (249 szt. + 49 przerobionych z EII), ma stanowić podstawowy sprzęt tworzonych eskadr myśliwskich. 115 konny silnik i 66kg paliwa pozwalają na 1,5 godziny lotu z maksymalna prędkością 140 km/godz. Co ciekawe samolot nie ma pompy paliwowej i pilot co jakiś czas musi używać ręcznej pompki umieszczonej w kokpicie. Wszystkie Fokkery od EI do EIV mimo, że bazowały na dość leciwej konstrukcji (1912) to w momencie pojawienia się na froncie (1915) siały spustoszenie w szeregach aliantów. Miały bowiem karabin maszynowy zsynchronizowany z silnikiem co umożliwiało im dość precyzyjnie celować do przeciwników strzelając przez obracające się śmigła. Rozwiązanie techniczne było tak ściśle chronione, że piloci mieli zakaz lotów nad obszarem kontrolowanym przez wroga. Powoli to jednak nie wystarcza, coraz bardziej daje o sobie znać największa bolączka Fokkerów E, słaba zwrotność. Samolot nie ma lotek, zastępują je wychylne skrzydła, którymi steruje się poprzez system linek, tak ta ogromna ilość żyłek to nie jedynie elementy mocowania i usztywniania ale też system sterowania. Ostatnie sztuki wyprodukowane są w 1916 kiedy to nawet piloci osiągający świetne wyniki na tych samolotach rekomendują przesiadkę na dwupłatowce. W 1917 nie ma już Fokkerów E w służbie liniowej na zachodzie, w większości przypadków przeniesione są do jednostek szkolnych lub na mniej wymagający front wschodni. Do naszych czasów dotrwał tylko jeden w całości oryginalny egzemplarz (210/16), znajduje się w Muzeum Techniki w Londynie, sztuki w pozostałych muzeach to albo składaki z kilku sztuk albo repliki. Co ciekawe, to ten samolot przeżywa dziś drugą młodość, możliwe jest kupno w pełni funkcjonalnych latających replik w Niemczech (tu nie ma zaskoczenia) oraz w USA (tu już jest :) ). Co do samego modelu to jest on wcale nie taki łatwy jak się wydaje. Może jeszcze korpus jest dosyć prosty ale już skrzydła oparte na bardzo długim cienkim wsporniku wymagają własnego działającego rozwiązania, u mnie była to konstrukcja z patyczków do kawy. Podwozie jest też dosyć wymagające jeżeli chcemy aby wyszło ładnie. Oraz olinkowanie, tu też trzeba się skupić aby wyszło symetrycznie i bez obwisów. Praktycznie brak jest w zestawie wnętrza kabiny, dorobiłem ją bazując na zdjęciach dostępnych w sieci.

• Wykonanie:
• Skala trudnosci:
• Prezentacja: