Jest to już trzeci model Marcina Straszewskiego w mojej karierze i oprócz dwóch rozwiązań konstrukcyjnych wszystko, jak zawsze bardzo mi pasowało. Pierwsza rzecz to w pełni okrętowy szkielet, który niestety wg mnie uniemożliwia sklejenie super dokładnie poszycia w jak największym kawałku i umieszczenia go „na skarpetę” na szkielecie. To nie jest jakaś wada per se, ale wolałbym, jakby szkielet był rozwiązany bardziej klasycznie. Tym bardziej, że sam samolot ma dosyć beczkowaty kształt i pół kadłuba to jeden element. Drugie rozwiązanie konstrukcyjne, to drutowanie przedniego podwozia, gdzie zaprojektowane jest to tak, żeby drut wpuścić w oponę. Wycinankowe części to oczywiście przewidują, jednakże używałem kół żywicznych i musiałem ten element przerabiać. Spasowanie części, jak zawsze u tego autora było bardzo dobre. Pierwszy raz chyba używałem przy sklejaniu samolotu laserowego szkieletu, bo dotychczas klasycznie wycinałem wręgi z tektury. Mimo tego, że często ma to rozwiązanie opinię zbyt małego o promień lasera, to jednak wszystko pasowało u mnie bez problemu. Zdecydowałem się na zrobienie otwartego kokpitu i w zasadzie wszystkiego, co się dało. Trochę szkoda, że chwyty powietrza po bokach kadłuba są rozrysowane do sklejenia, jako kwadratowe w przekroju, a nie okrągłe, jak powinno być w rzeczywistości. Więcej uwag chyba nie mam. Trochę szkoda, że nie ma do wyboru rakiet powietrze-powietrze do sklejenia. Niemniej przyjemne opracowanie, ładne kolory, szybko się sklejało, więc serdecznie polecam ????

• Wykonanie:
• Skala trudnosci:
• Prezentacja: